چند سالی است که در ماه رمضان در اکثر شهرهای استان مسابقاتی تحت عنوان جام رمضان برگزار می شود،مسابقاتی با حال و هوایی متفاوت،با شور و هیجانی که در مکان های دیگر نمی بینیم وعلاقه ای که وصف ناشدنی است،دنیایی از عشق و علاقه و شور و هیجان با کمترین امکانات،در این مسابقات تیم های مختلفی از شهر و  روستاهای مختلف شرکت می کنند وبه بزمی رونق می دهند که جامعه کم دارد،در طول سی شب ماه رمضان علاوه بر مراسم های دیگری که در این ماه انجام می شود این مسابقات به شهر حال و هوای دیگری داده است،تماشاگرانی را می بینیم که از مسیرهای طولانی پر پیچ و خم روستاهای مختلف به سمت سالن تربیت بدنی می روندبه راستی در این زمین فوتبال چه می گذرد که این همه مشتاق و هوادار را در خود و اطراف خود جمع می کند؟ از بازیکن و مربی و مسوولین و هوادار گرفته،سی شب را در سالن تربیت بدنی برای تماشای مسابقات  فوتسال می گذرانند،کسانی که حتی اگر یکبار به چنین جایی رفته باشند یقینا اذعان می کنند که شور   و هیجانی وصف ناشدنی را مشاهده کرده اند.

جامعه در درون خود کسالت و یاس و رکود را پشت سر می گذارد،آن هم جامعه ای جوان که نیاز به شور و هیجان دارد و امروزه علم روانشناسی ثابت کرده که هر فردی باید شور وهیجان خود را از راه مثبت بروز دهد و آن را تخلیه کند.در جوامع پیشرفته که همه چیز درست سر جای خودش قرار دارد مکان هایی مشخص و کارشناسی شده ای برای این مورد وجود دارد،پارک های مختلف،شهربازی ها،ورزشگاه های رشته های مختلف با امکانات ویژه،سیرک ها،جلسه ها و کنفراس های مختلف برای تبادل نظر و اظهار وجود،حزب ها و اینجیو ها و ...، 

فوتبال و فوتسال همیشه طرفداران خاص خودش را داشته،طرفدارانی که به خاطرش از همه چیز می گذرند و گاهی همه زندگی شان می شود فوتبال و فوتبال. اما امروزه دیگر با پیشرفت تکنولوژی و وسایل صوتی و تصویری و اینترنت،حوصله ی مردم کمتر سر می رود و این نکته از اینجا مهم تر می شود که ناگذیر امروزه دیگر باید اینطور تفسیر کنیم که حضور درجایی به معنی عدم حضور درجای دیگر است،به طور ساده یعنی اگر آقای الف در  سالن تربیت بدنی باشد به این معنی است که او در خانه یا مثلا در مسجد نیست!،این جاست که یاد وعظ یکی مولوی ها می افتم که از جوانان انتقاد می کرد که فوتبال را به حضور در مسجد ترجیح می دهند،

اما بحث بر سر این است که فوتبال در خود چه دارد که مردم این چنین شیفته اش شده اند؟ به نظر می رسد که حس های مختلفی دست به دست هم داده اندو به مفهوم فوتبال عمق و غنا بخشیده اند:حس تعلق به یک گروه(کشور و شهر و روستا)،حس رقابت،حس برتری طلبی،حس مسوولیت پذیری،حس همزیستی اجتماعی،حس هیجان طلبی، و ...،هر کدام از این حس ها به سهم خود در جذابیت این بازی جادویی نقش قابل توجهی دارند،فوتبال امروزه دیگر یک بازی عادی در حد یک سرگرمی نیست،فوتبال یک پدیده اجتماعی بالنده و پویاست و به راستی خود یک زندگی است با همه فراز و فرود هایش باهمه شادی ها و تلخی هایش،از فوتبال باید آموخت که هیچ کس از قبل برنده نیست،لازمه موفقیت این است که همه باید باهم همکاری کنند،تلاش و تلاش وتلاش به اضافه چاشنی شانس درست مثل خود زندگی،زیبا بازی کردن هنر است نه فقط صرف بازی  کردن،اگر خطا کنیم تاونش را پس می دهیم،هر وقت ما می بازیم یکی دیگر می برد. این است زندگی در مقیاسی کوچکتر،اما ما هیچ کدام از این فراز و فرودها را در وعظ آن مولوی که انتقاد می کرد نمی بینیم.